W dniu 27 stycznia 1945 r. żołnierze 60. Armii Pierwszego Frontu Ukraińskiego otworzyli bramy KL Auschwitz. Więźniowie witali żołnierzy radzieckich jako autentycznych wyzwolicieli. Paradoks historii sprawił, że żołnierze będący formalnie przedstawicielami totalitaryzmu stalinowskiego, przynieśli wolność więźniom totalitaryzmu hitlerowskiego.
Rok temu, w 75. rocznicę wyzwolenia jeńców z obozu zagłady Auschwiz – Birkenau nasza uczennica, wówczas piątoklasistka, Monika Stankiewicz napisała wiersz pt.” Nigdy więcej”
Nigdy więcej
Ojczyzno! To ja- Dziecię Twoje
Powiedz mi- dlaczego się boję?
Chowam głowę pod kocem
Mam nieprzespane noce
Strach mnie prześladuje
We własnym łóżku źle się czuję
Mam w głowie obraz wojny
Dlatego sen mój jest niespokojny?
Widzę Oświęcim, widzę Majdanek
To stąd mój bardzo ciężki poranek
Budzę się rano zalana strachem
Jezu! co się działo pod tym dachem?!
To mama mi o tym czytała
Nie jedną łzę przy tym wylała
Oderwane od matek dzieci
To żywe istoty! Nie śmieci!
W komorach gazowych
Podrapane ściany
Paniką i strachem przypieczętowane
Przyszli się myć, a przestali żyć…
Później już tylko wózki i piece
Boże! Miej ich w swojej opiece!
Nie ma już Matek
Nie ma już Dzieci
Została już tylko garstka popiołu
Boże wytłumacz!- czemu do dołu?
Oby mój sen mógł być spokojny
Nie chcę strachu i nie chcę wojny!
Oby każdy mógł spać spokojnie
I nie śnić więcej o strasznej wojnie…
Za udostępnienie wiersza dziękuję mamie Moniki, Pani Dorocie Stankiewicz.
Joanna Margraf- Sobańska